ساختار از تکه‌های مختلف آواتارها به‌عنوان هسته‌هایی استفاده کرد که ریشه‌ها آن‌ها را به آسمان ضعیف متصل می‌کردند. به نظر می‌رسید آسمان و زمین دیگر به مقدار انرژی‌ای که هدر می‌دادند اهمیتی نمی‌دهند. آن‌ها قبلاً تا حدی حاکمان قدیمی را مجبور به واکنش کرده بودند، بنابراین تنها با نگه‌داشتن آنها در این وضعیت سود می‌بردند.

ورود نوآ این رفتار را تغییر نداد. حاکمان قدیمی هنوز بخشی از قدرت واقعی خود را به کار می‌گرفتند، بنابراین آسمان و زمین در حال برنده شدن بودند. آنها هرگز قصد نداشتند شهر نارنجی را با یک حمله نابود کنند. در عوض، حالا که تقریباً کنترل کاملی بر سرزمین‌های بالایی داشتند، ترجیح می‌دادند به آرامی حریفان خود را خسته کنند.

حاکمان قدیمی از طریق کلمات درست و واضحی که از ساختمان‌های زیر نوآ طنین‌انداز شد پرسیدند: «چی باعث شد نظرت رو عوض کنی؟» 

«نمی‌تونستم تحمل کنم که ببینم آسمان و زمین اینجوری برنده میشن.» نوآ اعلام کرد.«علاوه بر این، نمی­خوام شما هرچیزی که تو آستین دارید رو، رو کنید. من هنوز می­خوام در آینده از شما علیه حاکمان استفاده کنم.»

حاکمان قدیمی شکایت کردند: «می­تونستی فقط دروغ بگی.»

«چه لذتی توی اون بود؟» نوآ خندید و سپس به آرامی به جلو خم شد. «من چند هسته رو منفجر می‌کنم. آماده باشید.»

«خیلی خطرناکه تا حمل...» حاکمان قدیمی سعی کردند به نوآ هشدار دهند، اما وقتی متوجه شدند که یک شکاف جایگزین شکل نوآ شده است جمله‌ی خود را قطع کردند.

نوآ به سمت یکی از تکه‌ها دوید و به آن لگد زد. تمام قدرت فیزیکی او به هدفش جاری شد و آن را قبل از اینکه کاملاً آن را خرد کند پر از ترک‌های کوچک کرد.

تکه انرژی‌ای که در آن چند ثانیه‌ی کوتاه جمع‌آوری کرده بود را آزاد کرد. یک انفجار نوآ را دربرگرفت و سعی کرد او را به عقب براند، اما او اصلاً تکان نخورد. امواج شوک وقتی به پوستش برخورد کردند، خرد شدند و هیچ اثری بر جای نگذاشتند.

انرژی سعی کرد به سمت تکه‌های دیگر جریان یابد، اما نیروهای کششی متعددی که از وجود نوآ خارج می‌شدند آن را قبل از اینکه بخشی از ساختار شود به دام انداختند. آسمان و زمین از این نتیجه خوشحال نبودند و سعی کردند ریشه‌های خود را به سمت او پرتاب کنند، اما ساختارهای سفید وقتی به پوست او کوبیده شدند فقط توانستند صدای برخورد ایجاد کنند.

نوآ در­حالی­که شمشیرهایش را به سمت ریشه‌ها تکان می‌د...