فصل ۳۸۷: مهمون‌ها رسیدند

تق تق تق تق تق تق

لیام با عجله جلو رفت و دور هزارپا‌ی غول¬پیکر سنگی چرخید. هیولا درحالی¬که سرش را به¬شدت تکان می‌داد غرش کرد و به دنبال انسان کوچکی که او را آزار می‌داد به راه افتاد.

بدنش را که سخت و محکم بود پیچید و با دهان کاملاً باز به سمت هدف تاب خورد. برای چنین جانور بزرگ و سنگینی، سرعت آن کاملاً چشمگیر بود.

با این¬حال، هر چقدر هم تلاش کرد، نتوانست انسان را بگیرد.

حرکات لیام تند و قاطع بود.

مانا در بدنش مثل دریایی خروشان می‌پیچید و سرعتش را افزایش می‌داد و چابکیش را بالا می‌برد و به این طرف و آن طرف می‌چرخید و بر روی هزارپا به سمت پایین می‌رفت.

از آنجایی که این جانور نُخبه بود، باید بیشتر از حد معمول تلاش می‌کرد. علی¬رغم رتبه بالاتر او، باز هم برخورد با جانور نخبه به تنهایی آزاردهنده بود.

البته او از قبل این انتظار را داشت و به همین دلیل هیچ نشانه‌ای از خستگی از خود نشان نداد و به فشار آوردن ادامه داد و هر آسیبی که از دستش برمی¬آمد ایجاد می‌کرد.

هزارپا ایرادات بسیار کمی داشت، بنابراین رسیدگی به آن چندان آسان نبود، اما یک عیب بزرگ داشت: تک بُعدی بودن ذهن آن.

جلب توجه جانور بسیار آسان بود، بنابراین لیام با خوشحالی و بدون نگرانی در مورد چیزی، به اطراف حرکت کرد و کمی دورتر، در آرامش به بخشی از بدن او آسیب وارد کرد.

لونا، دو ایمپ و دو دِریاد مدام گلوله‌های آتشین را یکی پس از دیگری پرتاب می‌کردند و همگی سر و دهان هزارپا را هدف قرار می‌دادند.

به این ترتیب مبارزه ادامه پیدا کرد و به‌سختی یک دقیقه‌ونیم طول کشید. لیام آخرین ضربه را وارد کرد و هیولای صخره‌ای غول¬پیکر مطیعانه به زمین افتاد.

«هاه! یکی دیگه هم تموم شد. ببینم چی به دست آوردیم.»

کیوووو!

انگار این نشانه او بود، لونا به جلو پرید و چند ...