چپتر ۱۱۱ در حالی که خورشید طلوع کرده، آسمون در منطقه ی محل زندگی ساکورا ابریه و حس خواب آلودگی ای که از این اتمسفر میگیره باعث شده تا در مورد بیرون اومدن از رخت خواب تردید داشته باشه. اون مقداری مراقبه میکنه و دوباره به خواب میره. منظره ای بسیار باشکوه از یک قصر رو میبینه که در یک بلندی بسیار زیبا و اسرارآمیز قرار گرفته. منطقه ی اطراف قصر با جنگلی پر درخت و مه غلیظ پر شده. ساکورا توی یکی از بالکن های قصر، زن و مرد جوانی رو می‌بینه. به شکلی غریزی، متوجه میشه که اون دختر، کالبد خودش هست. کالبد خودش در یکی از زندگی های گذشته. لباس هاشون کاملا با پوششی که در حال حاضر و در جامعه ی فعلیش رایجه تفاوت داره. دختر یک لباس دامن پفی به رنگ شکلاتی پوشیده و چهره اش هم با چهره ی فعلی ساکورا متفاوته. اما به لحاظ انرژی و هاله، تفاوت خاصی با خودش نداره. با این تفاوت که انرژی روحی فعلیش متراکم تر و کمی پیرتره. ساکورا به اون دو نفر نزدیک تر میشه تا اتفاقات رو از نزدیک ببینه. پسره قطعا کالبد فیزیکی یامازو نیست. اون یه مرد عضله ای و ریشدار هست که چهره ی چندان زیبایی نداره. روحش هم هاله ای به رنگ سبز روشن داره و طبعش شدیدا جنگ آوره. این در حالیه که یامازو روحی به رنگ آبی روشن داره و علاقه ی خاصی هم به جنگ و خونریزی نداره. اون دو به نظر میرسه که نامزد همدیگه هستن و هر دو به طبقه ی اشراف تعلق دارن. پسره داره یه مشت وعده و وعید سرخرمن میده ولی مشخصا دختره که خوده ساکورا باشه، چندان از این پیوند فرمالیته خوشش نمیاد. ``چه معنایی داره که آدم با یه اشراف زاده ی دیگه ازدواج کنه صرفا به خاطر اینکه اون هم یه فرد قدرتمنده و می تونن خون اشراف زادگی رو ادامه بدن؟`` قیافه ی ساکورا توی اون موقعیت یه طوریه که انگار داره میگه: ولمون کن تو هم با اون حرفای صد من یه غاز و ادعاهای بیخودت. نمی خوام صد سال سیاه باهات حرفای رمانتیک بزنم. ریدم تو اون هیکل و عضله و ریشای زشتت. روح ساکورا پیش خودش به این وضعیت، قاه قاه میخنده. تصویر رویا کم کم به لرزش در میاد و انگار که زمان در حال عوض شدنه. ناگهان یک توده ی تاریک از شرق میوزه و یک لشکر از موجوداتی که قلب های شریری دارن وارد منطقه ی ...