چپتر ۱۲۱ گزارش کار و قرارهای عاشقانه لان بائو شی با لحنی که معنی خاصی در درونش نهفته میگه: «نمیذارم اونقدر تنها بشی که به فکر دیگران بیوفتی.» پشت گردن ین شی یخ میزنه و این حس بهش دست میده که لان بائو شی تونسته از برخی مسائل بو ببره وگرنه چه دلیلی داره که یهو همچین حرفی بزنه؟ ین شی به چشمای شوهرش خیره میشه و به شکل نامحسوسی آب دهانش رو قورت میده. «چیشد که فکر کردی ممکنه به شخص دیگه ای فکر کنم؟» -«نترس ولی فکر کردم که کیان یانگوآ پر از پسرای خوشگله و می تونم حس کنم که اونجا احساس تنهایی داری.» ین شی توی سرش نوعی سرگیجه رو احساس میکنه. تصور اینکه هنوز ماموریتش توی کیان یانگوآ ادامه داره و باید به صورت مخفیانه با لان بائو شی در ارتباط باشه سرسام آوره. «بله خیلی احساس تنهایی دارم. می دونم که اگه گله کنم میگی که کارمو اینجا رها کنم و به خونه برگردم ولی داریم به نتایج خوبی میرسیم.» در عین حال، ین شی احساس میکنه که حفره ی عمیقی روی قلبش ایجاد شده. لان بائو شی هم متوجه این تغییر حالت ین شی میشه و اونو به نشستن دعوت میکنه. همینطور که با هم مشغول خوردن صبحونه میشن، از چیزای پیش پا افتاده و روزمره صحبت میکنن. لان بائو شی میگه: «قبل از طلوع خورشید با آناتولی و بوریس به سراغ همون جای متروکی رفتم که سنگای اوپال قدیمی رو پیدا کرده بودم.» -«خب تونستید سنگا رو بردارید؟» -«بله ولی به این راحتیا هم نبود، اونجا همونطور که حدس میزنم محافظ داشت.» -«چجور محافظایی؟» -«حس میکنم که گولم بودن ولی اینکه کی اونا رو اونجا رها کرده؟، نمیدونم و حدس میزنم که رازشون توی خوده سنگ ها پنهان شده. به نظرم صاحب اصلی یا اونجا رو ترک کرده یا خیلی وقت پیش مرده چون اتمسفر زندگی از بین رفته بود. تصور کن چه موجودی بوده که یه جای مخصوص برای تجدید انرژی خودش با این سنگ های کمیاب ساخته. احتمالا نوعی اشراف زاده بوده.» ین شی در حالی که عسلی که روی دستش سر خورده رو لیس میزنه میگه: «حالا به دست یه اشراف زاده ی جدید افتاده.» لان بائو شی صرفا به حرکت ین شی خیره شده و اهمیتی به محتوای حرفش نمیده. «توی کیان یانگوآ هم اینطوری غذا میخوری؟» ین شی جواب میده: «نه من فقط وقتی می خوام تو رو اغوا کنم اینطوری غذا میخورم.» -«هعی... واقعا جات خالیه خانوم ...