چپتر ۱۴۰

معلومه که تو رو بیشتر از خودم دوست دارم

چیزی که یامازو بعد از تله پورت همزمان سه تا از کالبد های روحانیش به پایتخت مغرب تجربه کرد، یک کارناوال فانتزی و عجیب و غریب بود.

شهر توی نور های هفت رنگ در حال درخشیدنه و میشه احساس کرد که هیچ کدوم از افراد حاضر، در حالت ذهنی عادی خودشون نیستن. استفاده از حجم زیاد مواد مخدر باعث شده تا ارتباط ذهن افرادی که حتی در کالبد های فیزیکی زندگی میکنن، همزمان با ابعاد دیگه و بخصوص ابعاد پایین تر برقرار بشه. این ساز و کار تاثیر مواد مخدر هست که به مصرف کننده‌ی خودش اجازه میده تا به طور موقت، ابعادی رو تجربه کنه که در حالت عادی براش ممکن نیست.

یامازو در قالب یک دختر بچه با موهای آبی روشن و چشم های درشت و بی گناه آبی روشن متجلی شده و غرایز یک دختر بچه رو میتونه به صورت غالب احساس کنه. اون ناخودآگاه، مثل یه دختر بچه راه میره و انگشت شست خودشو به دهن گرفته و با تعجب به مغازه ها و مردمی که در رفت و آمد هستن نگاه میکنه. با اینحال، در اعماق ذهنش نسبت به موقعیتی که درونش قرار گرفته آگاه هست و از این که کسی بهش اهمیتی نمیده خوشحاله.

آدم ها چهره های مختلفی دارن. بعضی از اون ها در کالبد هایی که شبیه عروسک های خیمه شب بازی هست متجلی شدن و بعضی یک حالت ترکیبی با موجودات حیوانی رو دارن. با این وجود، نمیشه در ظاهر این کارناوال، چیز زشت و پلیدی رو مشاهده کرد. یامازو این قدرت مواد مخدر رو تحسین میکنه و با نگاهی به زیر پای آدم ها، متوجه میشه که نابهنجاری در کجا مشغول اتفاق افتادنه.

رشته های بسیار لطیفی از انرژی، عمدتا از چاکرای ریشه و شبکه ی خورشیدی افراد، به زمین متصله که به طور دائم در حال تخلیه ی انرژی هست. یک فرد عادی، متوجه این موضوع میشه یا حداقل به لحاظ ذهنی احساس میکنه که در موقعیت نامناسبی قرار گرفته ولی موجوداتی که اینجا هستن، نوعی انفصال رو تجربه میکنن و متوجه دستکاری شدن چاکراهای انتهایی خودشون نیستن.

یامازو به قدم زدن ادامه میده و تصمیم میگیره تا اسمی برای این یکی کاراکتر خودش انتخاب کنه. اون از هویت های ساختگی خودش خوشش میاد و اونا رو به دزدیدن هویت دیگران ...