فصل اول: بی‌گناه‌ترین زندانی                                                                           
چپتراول: جلسه شورای فرماندهی

در اتاق جلسات مرکز فرماندهی جزیره که فضایی به ابعاد 72 مترمربع بود، یک صفحه نمایشگر بزرگ به دیوار چسبیده بود به طوری که تمام دیوار را پوشش می‌داد. در جلوی نمایشگر، میز فلزی مستطیل شکل بزرگی با صندلی هایی قرار داشت. تمام دیوارها با ضخامت 2 متر از بتن مسلحی که در نیروگاه های هسته ای استفاده می شد، ساخته شده بود. هیچ پنجره ای در اتاق وجود نداشت و فقط یک در فلزی ضخیم برای ورود و خروج وجود داشت.
جنس در از آلیاژ مخصوصی بود که در تانک ها، جنگنده های مافوق صوت و ناوهای هواپیمابر استفاده می شد. مکانیسم اتاق طوری طراحی شده بود که در صورت بروز هرگونه اتفاقی در بیرون، ساکنان داخلش حتی یک خراش کوچک بر ندارند. اتاق بیشتر شبیه یک دژ آهنین نفوذ ناپذیر بود تا یک اتاق جلسات عادی. این سطح از امنیت نشان دهنده ی دو چیز مهم بود؛ اهمیت و ارزش بسیار بالای ساکنین داخل اتاق و بسیار بالا بودن سطح خطر جزیره! مگر چه چیز خطرناکی در آن جزیره وجود داشت که نیاز به این همه تدابیر دفاعی و محافظتی بود؟!                                                                                                                                                              
مانیتور بزرگ اتاق روشن و مردی کت و شلوار پوشی در داخل آن آنلاین بود. روبه‌روی مانیتور پنج ژنرال با یونیفرم های مرتب نظامی روی صندلی با احترام نشسته بودند. چهار مرد و یک زن. هر کدام از آن ها چهارستاره داشتند. این تعداد از ستاره ها نشان دهنده‌ی این بودند که افراد داخل اتاق از بلندپایه‌ترین فرماندهان و مقامات ارتش هستند. در آن طرف میز دو مرد و یک زن با احترام ایستاده بودند. یکی از مردها که یونیفرم نظامی و کلاه تکاوری داشت، به صورت صاف و سینه سپر ایستاده و دستانش در پشتش بهم گره خورده بودند.
آن مرد و زن دیگر روپوش های سفید به تن داشتند و در دستانشان کاغذها و پرونده‌هایی بود. به نظر می‌رسید که آن دونفر پزشک باشند. آن طوری که ژنرال های بلند پایه ارتش و آن سرباز به صورت مرتب در جلوی آن مرد داخل نمایشگر بودند، گویای آن بود که آن مرد داخل مانیتور بالاترین مقام ارتش و آن جلسه باشد.آن مرد کت و شلوارپوش شیک داخل مانیتورکسی نبود جز..."رئیس جمهور ایالات متحده".

جو اتاق به شدت سنگین بود. حضور شخص رئیس جهمور و پنج ژنرال چهار ستاره ارتش نشان از حساسیت بسیار بالای جلسه و اضطراری بودن آن داشت. رئیس جمهور با صدایی گرم اما رسمی گفت: «خب، آزاد باشید... جلسه رو شروع کنید!.»

با فرمان رئیس جمهور، تمام افراد ساکن اتاق از حالت احترام نظامی خارج شدند و جو اتاق به وضوح کمی راحت‌تر شد. ژنرالی که در صندلی اول سمت چپ نشسته بود و یک چشم بند مشکی نیز به صورتش داشت، شروع به حرف زدن کرد. چشم بند مشکی با مو و ریش مشکی اش کاملا سِت شده بود.     
«دکترجانستون، دکترمیلر!... برای ما به طور کامل و شفاف توضیح بدهید که چه اتفاقی افتاده است!. ما تمام اطلاعات را بدون کوچک ترین کم و کاستی می خواهیم. مخصوصا شما دکتر میلر!، امیدوارم هیچ گونه سانسور اطلاعاتی را در گفته هایتان نداشته باشید. این به نفع همه است به خصوص برای پروفسور فِری‌من.»    

دکتر اریک جانستونِ 43 ساله، که با روپوش سفیدی روبه‌روی رئیس جمهور و فرماندهان ارتش ایستاده بود، کاغذها و پرونده‌های در دستانش را به افسر کناری‌اش داد. سرباز کاغذها را روی میز در جلوی ژنرال ها قرار داد و دوباره در کنار دکتر جانستون ایستاد. دکترجانستون دستش را مشت کرد و جلوی دهانش گرفت. سرفه خیلی کوتاه و کم‌صدایی کرد تا صدایش صاف و رساتر شود:

+«از شما رئیس جمهور محترم و فرماندهان عالی‌رتبه متشکرم. خب ما تمام آزمایشاتی که روی این کره خاکی وجود داشت را از پروفسور فری من گرفتیم و این کاغذها نتیجه‌ی تلاش شبانه روزی یک ماهه‌ی من، دکتر میلر و تیم زحمتکش تحقیقاتی و پزشکی مان است.»

ژنرال ها کاغذهای روی میز را برداشتند و شروع به نگاه کردن و بررسی آنها کردند.کاغذ های زیادی با نمودارهای رنگارنگِ گوناگون و تصاویر مختلف عکسبرداری شده پزشکی از تمام قسمت های بدن وجود داشت.   

+« طبق تجزیه و تحلیلی که داشتیم و با کمک هوش مصنوعی به نتیجه ای دست یافتیم...»                                                                                                          تمام اتاق غرق در سکوت بود. همه منتظر بودند تا دکتر جانستون حرفش را کامل کند.
+« هیچ!... هیچی!... ما هیچ مشکلی را پیدا نکردیم!... در واقع یعنی...» 

ناگهان همان ژنرالی که چشم بند مشکی داشت، دستان مشت شده اش را محکم بر میز کوبید و با صدایی بلند بر سر دکتر جانستون فریاد زد و حرف او را قطع کرد.  
«مسخره است. واقعا مسخره است. شما با تمام نبوغ، دانش و تکنولوژی های پیشرفته ای که در اختیار دارید، فقط همین را دارید که به ما بگوئید؟ هیچ؟! ارتش را مسخره خود کرده اید؟ آیا ما برای شما یک شوخی هستیم؟»                                                                                                                          
ژنرالی که با چشم های آبی و موی طلایی رو به روی ژنرال تک چشم نشسته بود، با نگاهی سرد و جدی ژنرال عصبانی را آرام کرد و سپس با همان نگاه و لحن سرد دکتر جانستون را مخاطبش قرار داد:                              «ما حق داریم که عصبانی شویم! پس لطفا توضیحات بیشتر و واضح تری به ما بدهید دکتر!. منظورتان از هیچ چیست؟» 
دکترجانستون ترسیده بود. کف دست هایش عرق کرده بود اما سعی کرد خونسردی اش را حفظ کند:       

+« بله. همانطور که گفتم... هیچ مشکلی وجود ندارد!... ما تمام داده‌های آزمایشات را هفت بار به طور کامل تجزیه و تحلیل کردیم. حتی هوش مصنوعی آلفا، قدرتمندترین هوش مصنوعی جهان، که فقط در اختیار ارتش ایالات متحده است، هیچ بیماری و یا مشکلی را پیدا نکرده است.»                                         

ژنرالی که با ریش و موی سفید و چشمان قهوه ای رنگ در کنار ژنرال چشم آبی نشسته بود، با لحنی آرام گفت:                                                                                                                                             «خب نتیجه‌گیری نهایی شما در مورد پروفسور فری‌من چیست دکتر جانستون؟»        
+« خب نتیجه‌گیری نهایی ما این است که پروفسور فری‌من هیچ مشکلی از لحاظ جسمانی ندارد و کاملا سالم است!. با اینکه...»           

*« چگونه به کسی که خون ریزی بینی می کند و بیهوش می شود، می‌گوئید سالم؟ این اصلا امکان ندارد!. من توضیح قانع کننده‌تری می‌خواهم دکتر!.»                                                                                               این بار کسی که حرف دکتر جانستون را قطع کرد، شخص رئیس جمهور بود. او که از ابتدای شروع جلسه با صبوری به حرف های مقامات گوش می داد، با این حرف حیرت و عصبانیتش را از حرف های دکتر جانستون به وضوح نشان داد.  

+« جناب رئیس جمهور این کاملا حقیقت دارد!... البته می‌توان گفت که از لحاظ منطقی و عقلانی کاملا حق با شماست. از نظر منطقی هیچ انسان سالمی دچار خونریزی و بیهوشی نمی شود. اما... اما ما اینجا یک تناقض بزرگ داریم!»

پایان چپتر اول/ ادامه دارد...