چپتر 195

هیروتا

کازوهیکو در حالی که عرق از سر و صورتش میریزه، توی سالن تمرین، مشغول مشت زدن به یه کیسه ی آویزون از سقفه. چشم های اون سرخ شده و چهره اش حالت خشن تری پیدا کرده. موهاش که پرده هایی بسیار تیره از نوعی رنگ سرخ مایل به قهوه ای رو ه نمایش میذارن، ذره ذره در حال خیس شدنه و بخشی از اون، فرم های زیبایی رو روی پیشونی بلند و روشنش ایجاد کرده.

بعد از تموم شدن اتفاقات مغرب، کازوهیکو شروع کرد به فراموش کردن همه چیز، من جمله ین شی. همونطور که قبلا هم بار ها مجبور شده چیزایی که دیگه بهشون دسترسی نداره رو فراموش کنه. اون در تنهایی خودش، دوباره به این فکر کرد که آیا ین شی اونقدری براش ارزش داره که بخواد به خاطرش کار بخصوصی انجام بده؟ و بعد به این نتیجه رسید که حسی که تجربه میکنه لزوما عشق نیست و این چیزا توی زندگیش، نمی تونن تراکم بخصوصی پیدا کنن.

اون توی همین فکراست که توی اعماق ذهنش، ناگهان یک توده ی تاریک رو میبینه. اما این تصویر، اینقدر سریع ظاهر میشه و از بین میره که کازوهیکو وقت نمیکنه تا چندان به شهودش توجه کنه. اون بلافاصله صدای قدم هایی رو میشنوه که به سمتش میان.

«ساعت 7 شده.» این حرفو مرد جوانی میزنه که چند روز پیش، توی همین سالن با کازوهیکو رو به رو شد. اون هیروتا میجی، مرد تازه واردیه که ظاهرش چیز زیادی از درونیاتش رو لو نمیده.

کازوهیکو برمیگرده و چیزی که اول از همه توجهشو جلب میکنه، حس سیاه رنگی هست که از میجی میگیره. ظاهر میجی حتی تا حدی معصوم به نظر میرسه اما به هیچ عنوان نمیتونه تاثیر خوبی روی ذهن کازوهیکو بذاره.

«خب اول باید گرم کنیم.»

کازوهیکو اینو با اعتماد به نفس زیادی میگه انگار که کاملا به این کار مسلطه. و البته هست، اون مدت زیادیه که توی این سالن رفت و آمد داره و تمرینات خودشو قطع نمیکنه.

طرز دویدن میجی، توجه کازوهیکو رو جلب میکنه. هیکل اون ایده آله ولی انگا...