هرچند که تغییر چندان جدید و ملموسی در زندگی فیزیکی یامازو به وجود نیومده اما به لحاظ روحی، در حال کسب تجارب جدیدیه. اون شروع کرده به انجام آزمایشاتی برای معنا بخشیدن و تزریق مفاهیم و کلمات به روح اشکال و اشیا تا بتونه ازشون به نفع قدرتمند تر شدن خودش استفاده کنه.

روشن ترین الگوی اون، لان بائو شی هست. اون یه کاربر جواهراته که قادره ساختار درونی این اشیا رو تحت کنترل بگیره و به نفع خودش یا هر موجودی که قصد استفاده از شی رو داره، از نو برنامه ریزی کنه.

یامازو در ابتدا، صرفا در کمال ناشی گری، سعی کرد احساسات و انرژی خودش رو به صورت خام، به درون اشیا تزریق کنه که این کار باعث میشد تا انرژی، به سرعت، فرم خودشو از دست بده و تبدیل به شکلی سیال و ناکارآمد بشه. یامازو نمی دونست چطور ساختار درونی اشیا رو درک و برنامه ریزی کنه. حس پوچی، به اون غلبه میکرد و باعث میشد که همه چیز، براش صرفا تبدیل به اشیایی به درد نخور و بی معنی بشن، حتی اشیایی که در زندگی روزمره، واقعا کاربردی هستن و ازشون استفاده میکنیم.

اون توی این مرحله، به لان بائو شی حسادت کرد چون جواهرات، عملا جزو اشیای لوکس هستن و نمیشه بهشون گفت اشیای کاربردی.

اما لان بائو شی، اشتیاق ملموسی نسبت بهشون داشت.

یامازو نمی تونه از اشیا لذت ببره. از چیزایی که ساکورا براش خریده خوشش میاد یا از بعضی از لباساش، اما در مجموع، خیلی چیزا براش بی معنیه و می تونه به راحتی، حتی خرابشون کنه چون حسی رو در درونش زنده نمیکنن.

اما حالا زمانیه که یامازو به افزایش قدرت و بهبود ویژگی های دفاعیش نیاز داره. اون افراد زیادی رو دیده که کاربری اشیا رو به نفع خودشون تغییر دادن و با تزریق انرژی خودشون به درون ساختار اشیا، اونا رو تبدیل به نوعی اسلحه یا ابزار کمکی کردن، اما نمی دونه چرا نمی تونه این کار رو انجام بده. تقریبا تمام اشیایی که در جریان مبارزات و ماموریت های خود...