چپتر 259

ساکورا این مرد رو به خوبی میشناسه. اون موهای بلندی داره که اونا رو پشت سرش بسته و پلک هاش، با مژه های متراکم سیاه رنگش، روی هم افتاده و مشغول مراقبه است. لباسی که پوشیده، شبیه به لباس کاراته ی یکدست مشکیه و کمربند سیاه رنگی هم روی کمرش داره. پیش نیومده بود که ساکورا بتونه یامازو رو توی همچین لباسی ببینه.

«بیدار شدی؟» یامازو از پراکنده شدن انرژی ذهنی ساکورا متوجه هوشیاریش میشه. «این لباسا رو سایسون با یه سری خرت و پرت که سفارش داده بودی فرستاده. یه دست لباس هم برای تو هست. فکر میکنم سیستم دفاعی خوبی دارن.»

ساکورا تمام حرفایی که تحت تاثیر جادوی محیط هولوگرافیکی قبلی به یامازو گفته بود رو به یاد میاره و الان بابت گفتنشون حسابی شرمنده است. اما از این تعجب میکنه که توی چهره ی یامازو، هیچ خبری از ناراحتی و رنجش نیست و انگار که حافظه اش کاملا پاک شده.

ساکورا روی زانوش راه میره؛ یامازو فکر میکنه که اون برای تحویل گرفتن لباس خودش اومده اما وقتی که ساکورا بغلش میکنه، نمی تونه بابت لمس دوباره ی گرمای بدن زنی که دوستش داره خوشحال نشه.

صدای گریه ساکورا حس معصومانه ای رو درون خودش داره که باعث لرزیدن قلب یامازو میشه. «متاسفم یامازو، متاسفم که اون حرفا رو زدم... لطفا منو تنها نذار. تو رو بیشتر از هر آدمی توی این دنیا دوست دارم.»

یامازو نمی دونه که چی بگه. براش قابل درکه که ساکورا اون حرفا رو تهه قلبش داشته اما در عین حال، اراده ی غالب اون با این حرفا مقابله میکنه و سعی میکنه که در کنارش بمونه. یامازو هم نمی خواد که این رابطه تموم بشه.

«باید به لحاظ ذهنی قوی تر بشی چون بازی های این کریدوری که واردش شدیم اینطوریه. اون سعی میکنه ذهنمون رو ضعیف کنه تا روحمون رو متلاشی کنه. ویروسی که توی اتمسفر اون محیط بود، روی ذهن منم داشت تاثیر میذاشت.»

***

حدس یامازو و ساکورا این بود که مجددا وارد یه جهان هولوگرافیک با چالش روانی جدید بشن، اما دنیای جدید، کاملا واقعی به ...