فصل 456: زندگی ها   صدایی که معلوم نمیشد صدای زن است یا مرد در حوزه ذهنی طنین انداز شد.   بلافاصله نوآ فهمید آسمان و زمین از تناسخش خبر دارند. «تعجب نکن فرزندم. ما خود دنیا هستیم، ما اونجا بودیم وقتی فقط یه روح ناتوان بودی، منتظر تکه تکه شدن، وقتی به ما رسیدی.»   شخصی که توسط دریای نوآ ساخته شده بود به صحبت ادامه داد و رازهای پشت تولدش را فاش کرد.   -همش خودش رو ما خطاب میکنه، یعنی آسمون و زمین دوتا وجود متفاوتن؟ اصلاً درسته بهشون بگم وجود؟ اصلاً چرا داره حرف میزنه؟ هیچوقت نشنیده بودم کپی یه مصیبت زمینی حرف بزنه.   نوآ چیزهایی که درباره مصیبت‌ها می‌دانست را وقتی آن موقعیت غیرعادی اتفاق افتاد، مرور کرد.   باید گفت که او نوشته های زیادی در مورد نکات مهم سفر تهذیب مطالعه کرده بود. آکادمی و نوشته های هایو کاملاً او را برایشان آماده کرده بودند.   مصیبت اراده‌ی درد کشیدن یک تهذیبگر را آزمایش میکرد، بازسازی بدن نوعی پاداش بود که آسمان ​​و زمین به کسانی میدادند که میتوانستند آن را پشت سر بگذارند. اما به طور کلی ساده ترین آنها تلقی میشد.   مصیبت زمین، ذهن و شخصیت طرف را آزمایش میکرد، یک تهذیبگر میبایست از کپی آن پیشی بگیرد تا حق ادامه سفر تهذیب را به دست آورد.   مصیبت آسمان ​​تمامیت تهذیبگر را آزمایش می کرد، چه قدرت و چه دفاع.   هر سه آنها جلوه ای از اراده آسمان ​​و زمین بودند، تهذیب‌گران گذشته آنها را به عنوان محدودیت هایی که دنیا برای انسان ها گذاشته بود میشناختند که فقط موجودات واقعاً استثنایی میتوانستند از این آستانه ها عبور و کاملا وارد رتبه های قهرمانی شوند.   با این حال، چیزی که بیشتر از همه توجه نوآ را جلب کرده بود این نبود که چرا آسمان و زمین طی مصیبتش با او صحبت میکنند بلکه چیز دیگری بود. «چرا من خاطراتم رو دارم؟»   نوآ از چهره نیمه شفافش پرسید. طبق آن چیزی که فهمی...