فصل 1037. دارو

نوآ از طریق هوشیاری خود گفت: «اگه بری با اونا بجنگی، می‌میری.»، اما جون برنگشت. او در حالی که سرش را زیر کلاه غول‌پیکرش پنهان کرده بود به جلو به راه رفت.

بیشتر قدرت‌های برتر جنگ جون از انرژی بالاتر او ناشی می‌شد. او مانند اسنور بود که می‌توانست از سطح مراکز قدرت خود پیشی بگیرد زیرا سوخت او به مراتب برتر از «نفس» اش بود. تنها مشکل این بود که فردیت جون این مزیت را بیشتر می‌کرد و باعث می‌شد که مدار کامل او دیگر نتواند در برابر قدرت او مقاومت کند.

نوآ با یک نگاه ساده نمی‌توانست چیز زیادی بفهمد، اما متوجه شد که چگونه بدن جون در آستانه انفجار به نظر می‌رسید. مراکز قدرت او وقتی برای اینکه انرژی بالاتر را به بیرون از او فشار دهند، نداشتند. زیرا جرقه‌های سیاه بیشتری در آن‌ها شکل گرفت.

نوآ در حالی که صدایش را بلند کرد، پرسید: «چرا سعی کردی اینو از من مخفی کنی؟» ابر جرقه‌های سیاه به دلیل شدت صدا پراکنده شد و آب عقب‌نشینی کرد و یک منطقه خالی درست در وسط اعماق دریا ایجاد کرد.

جون در آن نقطه متوقف شد، اما برنگشت. مدار کامل او دوباره شروع به نشت انرژی بالاتر کرد، اما هوشیاری نوآ گسترش یافت و در حالی که آب اطراف آن‌ها را ثابت نگه می‌داشت، ابر دوم را پراکنده کرد.

هر چه جون از پاسخ دادن به سؤالات او اجتناب می‌کرد، نوآ بیشتر متوجه می‌شد که وضعیت او چقدر وخیم است.

نوآ گفت: «اگه به من نگی مشکل چیه، نمی‌تونم کمکت کنم.» اما ناگهان یک نیرویی از بدن جون پخش شد و ابر درحال انفجار دیگری را ایجاد کرد.

نوآ حتی اگر کلاه جون صورتش را پنهان نگه می‌داشت دید که جون چگونه برگشت تا با او روبرو شود. او قبل از اینکه تصمیم بگیرد برای اولین بار صحبت کند، مدتی سکوت کرد: «تو نمی‌تونی به من کمک کنی.»

نوآ در حالی که منتظر ادامه دادن جون بود، سکوت کرد. او قبل از توضیح دادن فقط چند ثانیه دیگر تردید کرد: «اگه تو اینو برام درست کنی، من برای همیشه احساس شکست می‌کنم.»

کمکی کوچک بر او تأثیری نمی‌گذارد، و کمک نوآ برای ایجاد انرژی بالاتر، موضوعی حیاتی نبود. با این حال، زندگی جون به توانایی او برای درست کردن شرایطش در آن زمان بستگی داشت، و او نمی‌توانست به کسی جز خودش اجازه دهد تا آن کار را ا...