فصل 1398: کمال

نوآ در حالی که حملات گراز را جاخالی می‌داد با مشت، لگد و شعله های آتش به آن حمله می‌کرد. او حتی با تقویت شدن توسط توانایی ذاتی‌اش، در نبردی با قدرت جسمانی خالص، از موجود ضعیف تر بود. با این حال، سرعتش جای خالی آن ضعف را پر می‌کرد.

گراز بزرگ بود و تعداد محدودی حرکت داشت که می‌توانست انجام دهد. تا زمانی که نوآ به آن فضای کافی برای آماده‌سازی و شتاب گیری به منظور حمله نمی‌داد، جانور نمی‌توانست حملات تهدیدآمیزی را انجام دهد.

با این حال، گراز با دفاع باورنکردنی خود، سادگی حملات خود را جبران می‌کرد. پوست فلزی مایل به قهوه‌ای اش این موجود را از تقریباً هرگونه آسیبی محافظت می‌کرد، به خصوص زمانی که نوآ نمی‌توانست از بهترین توانایی‌هایش استفاده کند.

نوآ به دلیل قدرت محض آزاد شده توسط حملاتش توانسته بود آسیب های داخلی‌ای وارد کند، اما آن حملات نتوانستند در چنین مدت کوتاهی بر تاب‌آوری( تحمل) گراز تأثیر بگذارند.

این مبارزه خیلی زود به نبرد استقامت تبدیل شد. نوآ نتوانست به گراز فولادی آسیب جدی بزند و جانور نیز نتوانست او را بگیرد. این دو ضربات بی شماری را با هم رد و بدل کردند که شوک های شدیدی ایجاد کرد، اما هیچ کدام نتوانستند دست برتر را به دست آورند.

نوآ به سرعت می‌دوید، می‌پرید و به دور جانور پرواز می‌کرد تا از عاج‌های عظیم و ضربه‌های بدنی‌ای که به سمت او می‌آمدند، خلاص شود. هر زمان که در آن نبرد پر هرج و مرج می‌ایستاد یا فرصتی امن پیدا می‌کرد طوفانی از مشت‌ها، لگدها و ضربات "بی‌نفس" از بدنش رها می‌شد.

دورگه‌های دوردست نمی‌توانستند بفهمند که چرا نوآ به مبارزه ادامه می‌دهد. آنها تا آن زمان متوجه شده بودند که او توانایی ذاتی باورنکردنی‌ دارد، اما این نمی‌توانست در یک نبرد طولانی به او کمک کند.

وقتی که پای استقامت به میان می‌آمد، نوآ از گراز فولادی پایین تر بود. تفاوت بین سطوح بدن آنها بسیار زیاد بود. هیچ توانایی ذاتی نمی‌توانست آن را جبران کند.

با این حال، بدن نوآ چرخه های متعددی از تصفیه را پشت سر گذاشته بود و حتی گودال تکاملی نیز نتوانست نقصی در بافت های او پیدا کند. سیاهچاله همچنین مرکز قدرت او را تغذیه می‌کرد و به عنوان یک ذخیره تقریبا بی‌نهایت انرژی عمل می‌کرد.

نوآ باور نداشت که یک جانور جادویی ساده بیشتر از او در مبارزه دوام بیاورد. سطح آنها تفاوت زیادی باهم داشت، اما کیفیت بدن او چندین...