چپتر 1711: زنده ماندن

ارتش نوآ تنها می‌توانست در مقابل وجود درخشانی که از سفیدی بیرون می‌آمد به لرزه در بیاید. نور بلعنده تنها سلاح آسمان و زمین نبود. آنها نیروهای قدرتمندی برای مقابله با هر هدفی که سعی در مقابله با آنها را داشته باشد، داشتند.

افکار خشونت آمیز سریع‌تر از هر زمانی در ذهن نوآ جاری شدند. او به میزان کافی عطش خون داشت که قضاوت شیطانی را از حدش فراتر ببرد. خیلی زود درک روشنی از میدان نبرد به دست آورد و از نتیجهای که به آن رسید خوشش نیامد.

نوآ پس از بررسی سریع نتیجه گرفت:

-اونا با اختلاف به ما برتری دارن.

قانون و نفوذ او می‌توانست ارتشش را وادار کند تا در برابر قوانین آسمان و زمین برتری خوبی به دست بیاورند، اما وجودهای درخشان رده بالای زیادی آنجا بودند. نور حتی می‌توانست تعداد بیشتری از آنها را در خود پنهان کرده باشد.

تفاوت شدید قدرت میان دو سمت نبرد هر برتری را بیهوده می‌کرد. محیط نیز علیه ارتش نوآ بود. آنها وسط یک منطقه ناشناخته پر از نور قرار داشتند. درک اینکه آسمان و زمین آنجا قادر به انجام چه کارهایی است غیرممکن بود.

نوآ درحالی که شمشیر شیطانی و شمشیر نفرین شده را بیرون می‌کشید درجا تصمیم گرفت:

-باید اینجا رو ترک کنیم.

نوآ فریاد زد:

«با جنگیدن راهمون رو به سمت پایین باز می‌کنیم.»

همه در ارتش متوجه منظور او شدند.

«از نور نترسید. هرکسی سعی کرد راهمون رو سد کنه رو بکشید.»

هزاران هاله در محیط گسترش پیدا کردند. تمام ارشدهای ارتش نوآ قانون خودشان را اعمال و قدرتمندترین طلسم خود را آماده کردند و بهترین سلاح خود را بیرون کشیدند.

فریاد نوآ حامل اضطراب او بود. تمام ارشدهای تحت فرمانش می‌توانستند خطرناکی شرایط را درک کنند. کوچک‌ترین تردیدی می‌توانست کل ارتش را محکوم به نابودی کند.

نوآ دنیای تاریک را فراخواند، اما وجودهای درخشان حملات خود را آغاز کرده بودند. موجی از صاعقه بر سر ارتش فرود آمد و نالههای بی‌شماری در محیط طنین‌انداز شد.

خشمی که محیط را در بر گرفته بود صاعقه‌ها را ضعیف‌تر کرد و دفاع ارشدها را در مقابل آنها تقویت کرد. هرچند، قدرت حملات بیش از حد زیاد بود.

برتریهای ساده نمی‌توانستند جلوی نفوذ صاعقه‌ها را به خشم بگیرند، طلسم‌های دفاعی درهم شکستند و بر سر ارشدها فرود آمدند. بسیاری از ارشدها به ...