نوآ پس از جمع‌آوری دنیای تاریک، کارگاه نیمه‌زنده را که در آسمان قرار داشت ترک کرد. این ابزار به‌سرعت شروع به گسترش تأثیر خود کرد، چون نوآ آن را با انرژی شارژ کرده بود. مدت زیادی طول نکشید تا خطوط سیاه کم‌رنگی در میان سفیدی ظاهر شوند و به سوی منطقه‌ای دوردست کشیده شوند تا مواد ضعیف سفید را بیابند.

نوآ مجبور بود منطقه‌ای وسیع را پاک‌سازی کند تا به انرژی مورد نیاز پروژه دست یابد، با این­حال کارگاه چیزی پیدا نکرد. نفوذ آن سرانجام متوقف شد و خطوط سیاه ناپدید شدند. این ابزار درحالی‌که منتظر ماند آسمان و زمین منطقه را به حالت عادی بازگردانند به حالت خواب رفت.

کارگاه در حالت خواب تقریباً غیرقابل‌ تشخیص بود. نوآ می‌توانست آن را به‌وضوح احساس کند زیرا بخشی از قدرتش را به اشتراک می‌گذاشت، اما سایر دنیاها و حاکمان به‌سختی می‌توانستند آن را در میان این سفیدی پیدا کنند. حتی ممکن بود آسمان و زمین بدون اینکه به قدرتش توجه کنند آسمان ضعیف اطراف آن را بازسازی کنند.

نتایج پروژه نوآ را راضی کرد. او راه گریزی در وضعیت خود پیدا کرده بود، حتی اگر مطابق استانداردهایش نبود. کیفیت پتانسیلی که او به وارثان احتمالی منتقل می‌کرد قابل‌مقایسه با سیاهی اثیری او نبود، اما چیزی بود که به گسترش سریع دنیایش کمک می‌کرد. این فرایند حتی پس از آنکه او هزاران کارگاه نیمه‌زنده را در سرزمین‌های بالایی قرار دهد، سرعت بیشتری می‌گرفت.

نوآ در این نقطه تنها می‌توانست منطقه را ترک کند. کارگاه نیمه‌زنده راه‌حلی کامل برای مشکلاتش به نظر نمی‌رسید، اما چیزی بود که به او اجازه می‌داد مدتی در مکان باقی بماند. به‌ هر حال، هر چیزی بهتر از کاوش بی‌پایان و کسل‌کننده در این محیط سفید بود.

سفر ادامه یافت و نوآ خیلی زود از آن خسته شد. او نمی‌دانست چند موجود از ظهور آسمان ضعیف جان سالم به­در برده‌اند، اما ملاقاتش با مارمولک‌ها او را به این نتیجه رساند که این منطقه چندان خالی نیست. بااین‌حال، این فکر نمی‌توانست وقتی چیزی جز سفیدی نمی‌دید به او آرامش دهد.

حالش هر بار که یک کارگاه نیمه‌زنده را در آسمان قرار می‌داد بهتر می‌شد. نوآ می‌دید که چگونه این کارگاه گسترش می‌یابد و فواید اندکی برای دنیایش به همراه می‌آورد، سپس آن منطقه را ترک کرده و به دنبال مکانی جدید می‌گشت.

پخش کردن تأثیر خود در آسمان ساخت...