چپتر 2109: کوه سوزان
نوآ و جون حملات خود را متوقف کردند و استاد را بررسی کردند. آن زن موهای خاکستری بسیار بلندی داشت و چشمانش سیاه بودند. چند چین و چروک در گوشه‌ی چشمان و روی گونه‌هایش دیده می‌شد و حالتی از خستگی، تمام وجودش را فراگرفته بود.

او ردایی خاکستری از جنس انرژی خود بر تن داشت، اما نشانه‌های سوختگی متعددی روی آن دیده می‌شد. حتی لبه‌های آستین‌ها و شلوارش نیز آثار سوختگی داشتند. این جزئیات عجیب به نظر می‌رسیدند، زیرا او به‌راحتی می‌توانست آن‌ها را ترمیم کند.

نوآ با لحنی سرد گفت: «ما دشمن‌هایی داریم که از دوران‌ پیشین وجود داشتند.»

جون ادامه داد: «اصلاً چطور شد که اینجا گیر افتادی؟»

چشمان زن با شنیدن این بی‌اعتمادی تیز شدند. او آن دو نفر را بررسی کرد. چیزی در وجودش به او می‌گفت که از آن‌ها ضعیف‌تر است. لحظه‌ای تعجب در چهره‌اش نمایان شد، اما به‌سرعت شرایط را پذیرفت و خود را وفق داد.

او قامتش را راست کرد، گلوی خود را صاف کرد و گفت: «من رو با اسامی زیادی می‌شناسن. توی سرزمین‌های جاودانه، ملکه‌ی ماگما، آتشفشان خروشان، فاجعه‌ی آتشین، کوه سوزان و با عناوین متعدد دیگه صدام می‌کردن.»

هنگام سخن گفتن، دستانش را باز کرد تا جلوه‌ای مهم به خود بدهد، اما چهره‌های نوآ و جون بدون تغییر باقی ماندند. تنها نگاهی بی‌احساس با یکدیگر رد و بدل کردند و دوباره به او زل زدند.

زن با لبخندی مغرورانه گفت: «مطمئنم که اسم من رو شنیدین.»

جون با خونسردی پاسخ داد: «نه، نشنیدیم.»

نوآ توضیح داد: «سرزمین‌های جاودانه مدت‌ها پیش نابود شدن. بهشت و زمین شمارش معکوس برای نبرد نهایی رو آغاز کردن. اوضاع اون بیرون به‌شدت آشفته‌ست.»

زن مبهوت شد. تنها تصور اینکه سرزمین‌های جاودانه دیگر وجود ندارند، برای‌ او هم شوکه‌کننده بود و هم ترسناک. اما مسئله‌ای دیگر نیز ذهنش را درگیر کرد.

در دنیای پیشین، اکثر اساتید رتبه‌ی نهم یکدیگر را نمی‌شناختند. نواحی طوفانی، ارتباطات را قطع کرده بودند و باعث شده بودند که بسیاری از استادان هرگز با هم روبه‌رو نشوند. اما استثناهایی نیز وجود داشت، به‌خصوص در میان آن‌هایی که در نیروهای انسانی فعالیت داشتند.

این زن در...