چپتر 2108: آتشفشان‌ها
بوی گوگرد تمام محیط را پر کرده بود و باعث شد نوآ هیچ­چیز دیگری را استشمام نکند. کل منطقه در آتش می‌سوخت، و گدازه‌ها نه­‌تنها دنیای زیرزمینی، بلکه بخش بزرگی از سطح و حتی بخشی از آسمان را نیز اشغال کرده بودند.

نوآ و جون اطرافشان را بررسی کردند. زمین، عادی به نظر می‌رسید و بقیه چیزها هم همین‌طور، اما آن‌ها می‌دانستند که چیزی در اینجا غیرعادی است. این مکان نمی‌توانست از سطوح پایین‌تر باشد. آن‌ها حتی یک ماده که زیر رتبه‌ی الهی باشد، در این منطقه نمی‌دیدند و بسیاری از آن‌ها حتی به رتبه‌ی نهم نزدیک شده بودند. با این­حال، آن‌ها همچنین حس می‌کردند که خارج از سرزمین‌های جاودان قرار دارند.

نوآ در ذهنش فکر کرد: "این یه بُعد جداگانه‌ست." اما بلافاصله خودش را تصحیح کرد: "نه، این یه واقعیت جداگانه‌ست. کی این رو ساخته؟"

این منطقه یک جهان کامل بود که در گوشه‌ای مخفی از آرایه‌ی فضا-زمان بنا شده بود. ذهن نوآ ناخواسته به سمت درک نظریه‌ی پشت خلق این مکان رفت. او می‌توانست فردی را تصور کند که با خم کردن بافت فضا و زمان، منطقه‌ای ایجاد کرده که از دسترس بهشت و زمین خارج باشد.

جون پس از احساس همان جدایی از سطح بالاتر پرسید: «می‌تونی همچین چیزی بسازی؟»

نوآ توضیح داد: «من می‌تونم آرایه‌ی فضا-زمان را به اراده‌ی خودم خم کنم، اما این واقعیت در عمق‌هایی نفوذ کرده که جنبه‌های من به اون نمی‌رسن. دانش من بسیار مخربه، درحالی­که این، یه خلق مطلقه.»

جون ادامه داد: «نمی‌تونی این دو تا رو ترکیب کنی؟»

نوآ پاسخ داد: «می‌تونم چیزی خلق کنم که از درکم از فضا و زمان بهره ببره. می‌تونم سازه‌هایی با تقلید از آرایه بسازم که مطابق نیازم باشن، اما این منطقه کاملاً برعکسه. یه نفر آرایه‌ی واقعی فضا-زمان رو دگرگون کرده و این واقعیت رو درون اون قرار داده.»

جون سر تکان داد. او می‌توانست تئوری و تفاوت‌های بین این دو رویکرد را درک کند، اما فاقد جنبه‌هایی بود که برای کسب دانش واقعی در این زمینه لازم بودند.

نوآ کاملاً برعکس او بود. هرچه بیشتر این منطقه را مطالعه می‌کرد، بیش...