دست‌هاش رو داخل جیب هودیش کرد و پرسید:

- یعنی حس می‌کنی یه‌ نفر تعقیبت می‌کنه؟

نفسم رو بیرون فوت کردم و گفتم:

- آره.

از جوی آبی گذشتیم و وارد پیاده‌رویی شدیم.

اطراف کاملاً تاریک بود و نصف بیشتر چراغ ‌برق‌ها سوخته بودن؛ به همین دلیل فاطمه چراغ‌قوه‌ی گوشیش رو روشن کرده و جلومون گرفته بود.

به اطراف نگاه کردم که چراغ همه‌ی خونه‌ها خاموش بود؛ انگار هیچ‌کس داخلشون زندگی نمی‌کرد!

کوچه‌ها و خیابون‌ها کاملاً سوت‌وکور بود و حتی یه آدم هم دیده نمی‌شد و حشره‌ای هم پر نمی‌زد.

این روستا مخوف‌ترین مکانی بود که تو ۲۱ سال عمرم دیده بودم.

صدای فاطمه باعث شد از نگاه کردن به روستا دست بردارم.

- الان چی؟

نگاهش کردم و پرسیدم:

- چی الان چی؟

- الان هم تعقیبت می‌کنه؟

سؤالش باعث شد برای خودم هم سؤال بشه و به اطرافم نگاه کنم.

درحال بررسی پشت سرم بودم که فاطمه به سرم کوبید. دستم رو کشید و به جلو هلم داد و گفت:

- احمقِ بی‌شعور! چرا ضایع‌بازی درمیاری؟

با چشم‌های گرد نگاهش کردم که غرید:

- مرگ! چیه؟

حرصی گفتم:

- مگه نگفتی ببین دنبالته یا نه؟

اخم کرد و گفت:

- من گفتم ضایع‌بازی دربیاری؟ دختره‌ی خل داره قشنگ برمی‌گرده پشتش رو نگاه می‌کنه! دیوونه‌ی احمق!

اخم کردم و غریدم:

- فاطمه، خیلی دارم بهت ارفاق می‌کنم که می‌ذارم فحش‌بارونم کنی. پررو نشو.

دستش رو تو هوا تکون داد.

- برو بابا!

و از من جلوتر حرکت کرد.

دختره‌ی وحشی عصبی! عین سگ می‌مونه.

با اخمی که بین پیشونیم بود، دست‌هام رو توی جیبم کردم و راه افتادم که صدای هیس‌مانندی رو شنیدم.

متعجب برگشتم و پشت سرم رو نگاه کردم؛ اما خبری نبود. شونه‌ای بالا انداختم و به راهم ادامه دادم که دوباره شنیدمش.

دوباره پشت سرم رو نگاه کردم و همون لحظه اون چشم‌های سفید‌رنگ رو دیدم.

اما نه پشت سرم، بلکه پشت شیشه‌ی یه مغازه که داخلش کاملاً تاریک بود و نور اون چشم‌های سفیدرنگ، کاملاً توی ذوق می‌زد.

از جام پریدم و جیغ زدم:

- فاطمه فاطمه! اونجاست، بدو!

و سمت مغازه دویدم و فاطمه سریع سمتم برگشت و به‌طرفم دوید.

همین‌که به مغازه رسیدم، اون چشم‌ها غیب شدن.

متعجب سر جام متوقف شدم و به مغازه‌ی تاریک زل زدم. کجا رفت؟!

فاطمه کنارم ایستاد. روی زانوهاش خم شد و نفس‌نفس‌زنون پرسید:

- کو؟ کجاست؟

مبهوت گفتم:

- پشت شیشه‌ی مغازه بود؛ اما یهو ناپدید شد.

فاطمه متعجب به من و بعد به مغازه نگاه کرد. بلند شد و ایستاد و گفت:

- تو مطمئنی توهم نزدی؟

سریع سمتش برگشتم و گفتم:

- به‌ خدا قسم می‌خورم دیدمش! من می‌بینمش. اون تعقیبم می‌کنه.

- چرا فقط شبا؟

به روبه‌روم زل زدم و زمزمه کردم:

- برای من هم سؤاله.

فاطمه نفسش رو بیرون فوت کرد. کلافه دستی به صورتش کشید و سمتم اومد و گفت:

- بیا. بیا برگردیم خونه.

نگاهش کردم و پرسیدم:

- یعنی نریم جنگله؟

نگاهش رو ازم گرفت و سرش رو تکون داد.

- نمی‌دونم والا.

سرم رو به‌ تأیید تکون دادم و گفتم:

- خیله‌ خب، بیا بریم.

قدم اول رو که برداشتم چیزی مثل نور از کنارم گذشت و شال و موهام رو به ‌هم ریخت.

متعجب سر جام توقف کردم و به فاطمه زل زدم که داشت شالش رو مرتب می‌کرد و با چشم‌های گرد به اطراف خیره شده بود.

- تو هم دیدیش؟

فاطمه آب دهنش رو قورت داد و گفت:

- آره. چی بود؟

دهن باز کردم تا چیزی بگم که یهو دوباره همون چیز، به‌سرعت از کنارمون گذشت.

وحشت‌زده گفتم:

- فاطمه، بیا بریم.

فاطمه بهم نزدیک شد. بازوم رو گرفت و گفت:

- م... موافقم.

دست همدیگه رو سفت گرفتیم و شروع به تندتند راه رفتن کردیم.

توی دلم داشتم پشت‌سرهم صلوات می‌فرستادم که یهو کسی از پشت سر به کمرم زد. جیغ زدم و از جا پریدم. نفس‌نفس‌زنون به پشت سرم نگاه کردم؛ اما هیچ‌کس نبود.

با لکنت زمزمه کردم:

- ف... فاطمه!

اما صدای خرناس بلندی مثل خرناس یه حیوون، باعث شد صدای ضعیف من شنیده نشه.

جیغ زدم:

- فاطمه!

صداش اومد:

- من اینجام افسانه.

سریع برگشتم و فاطمه رو دیدم که در فاصله‌ی چند سانتی من، ایستاده بود.

سریع سمتش حرکت کردم که یهو ناپدید شد.

سر جام ایستادم و متعجب به اطراف نگاه کردم؛ اما هیچی معلوم نبود و مِه غلیظی همه‌جا رو پوشونده بود.

مِه از کجا اومد؟! این سؤال توی ذهنم چراغ داد؛ اما قبل از اینکه وقت کنم دنبال جوابش بگردم، صدای فاطمه رو شنیدم:

- افسانه!

سریع سمت صدا برگشتم؛ اما فقط مِه بود و مِه.

مِه دوروبرم رو کاملاً پوشونده بود؛ انگار محاصره‌م کرده بود تا راه فراری نداشته باشم؛ تا گم بشم.

داد زدم:

- فاطمه، کجایی؟

صداش از سمت چپم اومد:

- اینجام افسانه.

سریع به‌سمت چپ حرکت کردم که یک‌دفعه صداش از سمت راستم اومد:

- اینجام.

با قلبی که نزدیک بود بیرون بزنه، سمت راست رفتم که صداش از پشت سرم اومد:

- اوه نه! من اینجام.

جیغ زدم:

- تو کجایی؟

این ‌بار صداش از کنار گوشم اومد:

- اینجام.

اما این صدای فاطمه نبود.

خواستم سمتش برگردم که یهو چیزی محکم هلم داد. پرت شدم و روی زمین افتادم و سرم به آسفالت برخورد کرد.

نفس‌نفس‌زنون و وحشت‌زده سرم رو بلند کردم و سعی کردم بین مِه، اطراف رو تشخیص بدم؛ اما امکان‌پذیر نبود. مِه زیادی غلیظ بود.

بلند جیغ زدم:

- فاطمه! فاطمه کجایی؟

با صدای جیغ زنونه و بلندی، از جام پریدم و به اطرافم نگاه کردم که یهو یه زن با یه پیرهن بلند سفید دیدم که با موهای افشونش داشت سمتم می‌دوید.

سریع از جام بلند شدم و سمتش دویدم.

- خانم... خانم تو رو خدا کمکم کنین!

زن بهم رسید. روبه‌روم ایستاد و بازوهام رو سفت گرفت و با قیافه‌ی وحشت‌زده‌ش جیغ زد:

- کمکم کن!

متعجب نگاهش کردم که یهو تخم‌های چشم‌هاش دراومدن و مثل یه قطره‌ی آب، اما درشت‌تر، روی گونه‌ش غلتیدن.

خون فواره زد و علاوه بر اینکه روی صورتم پاشید ، توی دهن زن هم فرو رفت.

بعد تونستم انگشت‌هایی استخونی با ناخن‌هایی کثیف و بلند ببینم که از کاسه‌ی چشم‌های زن بیرون زده بودن و تکون می‌خوردن.

جیغ بلندی زدم که شرط می‌بندم حنجره‌م پاره شد.

پشت‌سرهم جیغ زدم و خودم رو محکم تکون دادم تا دست‌های اون زن از دور بازوهام باز بشه.

داد زدم:

- ولم کن! ولم کن!

اما دهن اون زن باز شد و جیغ زد:

- کمکم کن!

گریه‌م گرفته بود و حالا با جیغ زدن‌ها و تقلا کردن‌هام، گریه هم می‌کردم.

اون انگشت‌های کَریه از کاسه‌ی چشم زن دراومدن و بعد زن مثل یه جسد روم افتاد. جیغ زدم و به عقب تلوتلو خوردم و جسد رو روی زمین پرت کردم.

نفس‌نفس‌زنون به اطراف نگاه کردم و سعی کردم راهم رو از بین مِه غلیظ پیدا کنم.

به جلو قدم برداشتم که یهو چیزی روم پرید و پخش زمین شدم.

جیغ زدم و چرخیدم تا اون چیز رو از روم بلند کنم؛ اما هیچی روی من نبود.

وحشت‌زده به بدنم نگاه کردم. هیچی روم نبود؛ اما چرا من احساس می‌کردم یکی روم نشسته؟