ﺑﺨﺶ ﺟﻨﻮﺑﯽ ﻋﻤﺪﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﻣﻨﻄﻘﻪی اﺟﺎره‌ای ارزان اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﺪ. ﺗﺎ ﺟﺎی ﻣﻤﮑﻦ اﺷﺒﺎع ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻫﺮ ﯾﮏ از آﭘﺎرﺗﻤﺎنﻫﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ دﮐﻞﻫﺎی ﺑﺘﻮﻧﯽ ﻋﻈﯿﻢ و ﻣﺮﺑﻊ ﺷﮑﻞ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻗﺮارﮔﯿﺮی در ﻣﻌﺮض آﻓﺘﺎب ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ.

ﺧﺎﻧﻪی ﻟﻮ ﻓﻨﮓ ﻃﺒﻘﮥ ﺳﯽودوم از ﺳﯽوﺷﺶ ﻃﺒﻘﻪ در واﺣﺪ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮد.

وی وﯾﻦ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﯽ دﯾﮕﺮ ﻣﯽرﻓﺖ ﮔﻔﺖ: «ﻓﻨﮓ، ﻣﯽﺧﻮای اﻣﺸﺐ ﺑﻪ دوﺟﻮ ﺑﺮى؟»

«اﻣﺸﺐ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای ﯾﻪ ﺳﺮی ﮐﺎر ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ آﻣﻮزش ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﯿﺮون ﺑﺮم. ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﻮم ﮐﺮدﻧﺶ، ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺮم دوﺟﻮ. اﻣﺸﺐ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﺎش.» ﻟﻮ ﻓﻨﮓ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و دﺳﺘﺶ را ﺗﮑﺎن داد، ﺳﭙﺲ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ. ﻫﺮ ﻗﺪم ﻟﻮ ﻓﻨﮓ ﭼﻬﺎر ﭘﻠﻪ را رد ﻣﯽﮐﺮد. او در ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ زدن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﭘﻠﻨﮓ ﺗﻨﺪ و ﺗﯿﺰ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﮥ دوم رﺳﯿﺪ.

ﻃﺒﻘﮥ ﺳﻮم، ﻃﺒﻘﮥ ﭼﻬﺎرم…

«ﺗﻖ! ﺗﻖ!»

ﻟﻮ ﻓﻨﮓ ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﯽدوﯾﺪ، ﺑﺴﯿﺎر اﻧﻌﻄﺎفﭘﺬﯾﺮ ﺑﻮد و وﻗﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮای ﺑﺎز ﮐﺮدن راه ﺳﺎﯾﺮ ﺳﺎﮐﻨﺎن در راهﭘﻠﻪ را داﺷﺖ.

«ﻓﻨﮓ، از ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﯿﺎی؟»

«ﺑﻠﻪ، ﻋﻤﻮ واﻧﮓ.»

روﻧﺪ ﺗﻨﻔﺲ ﻟﻮ ﻓﻨﮓ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺖ. ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﻀﻮی »ﻧﺨﺒﻪ«، اﯾﻦ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﺑﺎ ﯾﮏ ﭘﯿﺎدﻫﺮوی آراﻣﺶﺑﺨﺶ ﻧﺪاﺷﺖ.

ﺑﻨﺎﺑﺮ ﻧﻈﺮ اﮐﺜﺮﯾﺖ ﻗﺮﯾﺐ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﺳﺎﮐﻨﺎن، ﻫﯿﭻ آﺳﺎﻧﺴﻮری در اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد.  اﮔﺮ آﺳﺎﻧﺴﻮری ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ، ﻫﺰﯾﻨﻪی اﺟﺎرهی ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯽﯾﺎﻓﺖ. در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺮای ﺑﺴﯿﺎری از ﺳﺎﮐﻨﺎن ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ از ﭼﻨﺪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺴﯿﺎر آﺳﺎن ﺑﻮد.

از ﻧﻈﺮ آنﻫﺎ ﺳﺎﺧﺘﻦ آﺳﺎﻧﺴﻮر در اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺣﯿﻒ ﺑﻮد.

از آنﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﺮق ﮔﺮان ﺑﻮد و ﺳﯿﺴﺘﻢ دﻓﺎﻋﯽ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﺑﺮق ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮد، ﮐﻞ ﮐﺸﻮر ﺑﻪ ﺑﺮق اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺖ.

ﻃﺒﻘﮥ ﺳﯽودوم!

در ﻃﺒﻘﮥ ﺳﯽودوم، ﻫﺸﺖ ﺧﺎﻧﻮاده زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮادة ﻟﻮ ﻓﻨﮓ ﯾﮑﯽ از آنﻫﺎ ﺑﻮد.

«ﮐﭽﺎ!» ﮐﻠﯿﺪ در دﺳﺖ، ﻟﻮ ﻓﻨﮓ در را ﺑﺎز ﮐﺮد. «ﺑﺮادر، ﺗﻮﯾﯽ؟» ﺻﺪاﯾﯽ از داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺷﺪ.

«آره.» ﻟﻮ ﻓﻨﮓ در را ﺑﺴﺖ. در ﯾﮏ ﻧﮕﺎه، ﺧﺎﻧﮥ ﻟﻮ ﻓﻨﮓ از ﯾﮏ اﺗﺎق و ﯾﮏ ﻧﺸﯿﻤﻦ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﺴﺎﺣﺘﯽ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ﺳﯽوﺷﺶ ﭘﯿﻨﮓ* داﺷﺖ.

از زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﯽآورد، او در اﯾﻦﺟﺎ ﺑﺎ ﺑﺮادر و ﭘﺪر و ﻣﺎدرش زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮد، ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻮادة ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮه، در اﯾﻦ ﻣﮑﺎن ﺳﯽوﺷﺶ ﭘﯿﻨﮓ.

«ﻫﻮوآ، ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮﻧﯽ؟» ﻟﻮ ﻓﻨﮓ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻟﮑﻦ رﻓﺖ.

در ﺑﺎﻟﮑﻦ، ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﻻﻏﺮ ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺘﯽ ﺳﻔﯿﺪ و ﺑﯿﻤﺎرﮔﻮﻧﻪ روی وﯾﻠﭽﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﮐﺘﺎﺑﯽ اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.

وﻗﺘﯽ ﻓﻨﮓ اﯾﻦ را دﯾﺪ، ﺧﻨﺪﻫﺎش ﮔﺮﻓﺖ، «اوه، اﯾﻦ ﭘﻮﻻﯾﺴﯽ ﻣﺘﺨﺼﺺ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﮔﺬاری ﻧﯿﺴﺖ؟ ﻣﮕﻪ ﺑﯿﻦ ﻣﺘﺨﺼﺺﻫﺎی ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﮔﺬاری، ﺧﺪای ﺳﻬﺎم ﺑﺎﻓﯿﺖ از ﻫﻤﻪ ﻣﺸﻬﻮرﺗﺮ ﻧﯿﺴﺖ؟»

ﻟﻮ ﻓﻨﮓ ﭼﯿﺰی از ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﮔﺬاری و ﺳﻬﺎم ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﯿﺪ.

«ﺑﺎﻓﯿﺖ واﻗﻌﺎً ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﻪ ﻋﻼوه ﻧﻈﺮﯾﺎت و اﯾﺪهﻫﺎی ﭘﻮﻻﯾﺴﯽ ﺑﻪ آرﻣﺎنﻫﺎی ﺧﻮدم ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮن، ﭘﺲ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ازﺷﻮن ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺑﯿﺶﺗﺮی ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮم.» ﻧﻮﺟﻮان ﻻﻏﺮاﻧﺪام ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻮﭼﮑﯽ زد.

«ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اداﻣﻪ ﺑﺪه.» ﻟﻮ ﻓﻨﮓ ﺧﻨﺪﯾﺪ. او ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎی ﺑﺮادر ﮐﻮﭼﮏﺗﺮش اﻧﺪاﺧﺖ و در ﻗﻠﺒﺶ اﺣﺴﺎس درد ﮐﺮد… وﻗﺘﯽ ﮐﻢ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﺑﻮد ﭘﺎﻫﺎی ﺑﺮادر ﮐﻮﭼﮏﺗﺮش ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺿﺮﺑﻪ دﯾﺪﻧﺪ. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﭘﺎﯾﯿﻦ رانﻫﺎﯾﺶ ﺧﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد، ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻓﻠﺞ ﺷﺪن او ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﻣﻌﻠﻮل، ﺑﺮای زﻧﺪﮔﯽ در ﺟﺎﻣﻌﻪی ﻓﻌﻠﯽ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر زﯾﺎدی ﻗﺮار داﺷﺖ. ﺣﺘﯽ ﺗﺤﺼﯿﻠﺶ ﻓﻘﻂ از ﻃﺮﯾﻖ دروس اﯾﻨﺘﺮﻧﺘﯽ از راه دور اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﺪ.

از آنﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﺪت زﻣﺎﻧﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ در ﻣﻌﺮض ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻧﺒﻮد، ﺻﻮرت ﺑﺮادرش ﺑﻪﻃﺮز ﺑﯿﻤﺎرﮔﻮﻧﻪای ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻮد، ﮔﻮﯾﺎ ﻣﺮﯾﻀﯽای داﺷﺖ. و… او دوﺳﺘﺎن زﯾﺎدی ﻧﺪاﺷﺖ، ﭼﻮن ﮐﻤﯽ درونﮔﺮا ﺑﻮد.

ﻟﻮ ﻓﻨﮓ در دل ﻓﮑﺮ ﮐﺮد:

ﺣﻘﻮق ﭘﺪر و ﻣﺎدر زﯾﺎد ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻦ و ﺑﺮادرم رو ﺑﺰرگ ﮐﻨﻦ، و ﺑﺮادرم ﺣﺘﯽ ﻣﻌﻠﻮﻟﻪ… ﺑﺎر ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺘﯽ ﮐﻪ روی ﺧﻮﻧﻮادة ﻣﺎﺳﺖ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺳﻨﮕﯿﻨﻪ، ﭘﺲ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﺗﻮی اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪی ارزون اﺟﺎره‌ای زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﻢ.

ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮﻧﻮادم رو ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺪم!

ﭼﻮ ﺷﯿﻦ رو ﻣﺨﻔﯿﺎﻧﻪ دوﺳﺖ دارم، اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﯿﭻ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻧﮑﺮدم، ﺳﻌﯽ ﻧﮑﺮدم ﯾﻪ راﺑﻄﻪ رو ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ.

ﻃﺒﻖ ﻗﺎﻧﻮن ﻣﯽﺷﻪ ﺗﻮی ﻫﺠﺪه ﺳﺎﻟﮕﯽ ازدواج ﮐﺮد، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ اﻓﺮادی ﺗﻮی دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن راﺑﻄﻪ دارن و وﻗﺘﯽ ﻓﺎرق‌اﻟﺘﺤﺼﯿﻞ ﻣﯽﺷﻦ ازدواج ﻣﯽﮐﻨﻦ. اونﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی دوران دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن راﺑﻄﻪای ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﮐﻤﻦ. ﭼﺮا ﻣﻦ ﺗﻮی ﯾﻪ راﺑﻄﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ؟

ﭼﻮن وﻗﺘﯽ ﻧﺪارم ﮐﻪ روی ﻋﺸﻖ و ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺗﻠﻒ ﮐﻨﻢ! ﺧﺎﻧﻮادﻫﻢ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﻧﯿﺴﺘﻦ، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ راﻫﻨﻤﺎﯾﯽﻫﺎی ﯾﻪ ﻣﻌﻠﻢ ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﯿﺰ رو ﻧﺪارم. ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺗﻮی ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ .ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻨﻢ.

ﻧﮕﺎه ﻟﻮ ﻓﻨﮓ ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ﻗﺪﯾﻤﯽ اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﻧﻘﺶ ﯾﮏ تخت‌خواب را ﻧﯿﺰ اﯾﻔﺎ ﻣﯽﮐﺮد.

اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل، ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻮاده‌ی ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮه ﺗﻮی اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪی ﺑﺎ ﯾﮏ اﺗﺎق و ﯾﮏ ﻧﺸﯿﻤﻦ. ﻣﻦ و ﺑﺮادرم ﺗﻮی ﺗﻨﻬﺎ اﺗﺎق ﻫﺴﺘﯿﻢ، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﭘﺪر و ﻣﺎدرم روی ﻣﺒﻞ اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺑﻦ.

ﻗﻄﻌﺎً ﮐﺎری ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧاﻧﻮادم ﺑﺘﻮﻧﻦ ﺗﻮی ﯾﻪ ﺧﻮﻧﮥ ﺑﺰرگ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻦ، ﯾﻪ ﺧﻮﻧﮥ ﺑﺰرگ ﺑﺎ آﺳﺎﻧﺴﻮر.

ﮐﺎرى ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم روى ﯾﻪ ﺗﺨﺖ ﺑﺰرگ ﺑﺨﻮاﺑﻦ.

ﮐﺎری ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺮادرم ﺑﺮای ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪن از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﺎﺷﻪ اﯾﻨﻘﺪر ﺗﻘﻼ ﮐﻨﻪ.

اون ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﭘﻨﺠﺮة ﺑﺰرگ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﺎ ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﮐﺎﻣﻼً از دروﻧش ﺑﺪرﺧﺸﻪ!

اﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎت ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ در ذﻫﻦ ﻟﻮ ﻓﻨﮓ ﺗﮑﺮار ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ او ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺨﺖﮐﻮش ﺑﻮد.

ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ…

او ﯾﮑﯽ از ﺳﻪ ﻋﻀﻮ ﻧﺨﺒﻪ در دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺷﻤﺎره‌ ی ﺳﻪ ﺷﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﻋﻀﻮی ﺑﻮد ﮐﻪ از ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻮاده‌ی ﻣﺘﻮﺳﻂ ﻣﯽآﻣﺪ. دو ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﺑﺴﯿﺎر ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮدﻧﺪ.

***

«ﻫﺎﻫﺎ~~» ﺟﺮﯾﺎن ﺑﯽﭘﺎﯾﺎن ﺷﯿﺮ آب ﮐﺘﺮی ﺑﺮﻗﯽ را ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺮ ﮐﺮد.

«ﭼﯿﭽﯽ..» وﻗﺘﯽ ﻟﻮ ﻓﻨﮓ ﮐﺘﺮی را ﺑﻪ ﺑﺮق زد، ﺑﺎ ﮐﺘﺎب ﺗﺎرﯾﺨﯽ در دﺳﺖ روی ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺖ و ﻗﺴﻤﺖﻫﺎی ﻣﻬﻢ ﮐﺘﺎب را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽﺳﭙﺮد.

ﻧﺎﮔﻬﺎن──

«دینگ!»

آب ﮐﺘﺮی ﺟﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد. ﻟﻮ ﻓﻨﮓ ﮐﺘﺎﺑﺶ را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و آب را درون ﯾﮏ ﺑﻄﺮی ﻋﺎﯾﻖ رﯾﺨﺖ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ آن را درون ﯾﮏ ﻓﻨﺠﺎن ﺑﺰرگ ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ رﯾﺨﺖ و روى ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ.

«ﺳﺎل 2026ﻣﯿﻼدی، ﺟﻨﮓ ﻫﻮﻧﮓ ژه در درﯾﺎﭼﻪی ﻫﻮﻧﮓ ژه اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد… آره، ﺳﺎل 2026.» ﻟﻮ ﻓﻨﮓ وﻗﺎﯾﻊ ﺗﺎرﯾﺨﯽ را ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺣﻔﻆ ﮐﺮد. ﺑﯿﻦ درسﻫﺎی ﻫﻤﯿﺸﮕﯽاش، ﻟﻮ ﻓﻨﮓ در رﯾﺎﺿﯿﺎت ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺑﻮد. ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل، ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﺦ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ. زﯾﺮا ﻫﺮ وﻗﺖ ﺗﺎرﯾﺦ ﻗﺮن 21 را ﻣﯽدﯾﺪ.

اﺣﺴﺎس ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻣﯽﮐﺮد. اﯾﻦ ﺗﺎرﯾﺦ اﺻﻼح اﻧﺴﺎن ﺑﻮد!

«ﻫﻮآ.» ﻟﻮ ﻓﻨﮓ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺮادرش رﻓﺖ.

«ﺑﻠﻪ ﺑﺮادر؟» ﺑﺮادر ﮐﻮﭼﮏﺗﺮ ﻟﻮ ﻫﻮآ ﮐﺘﺎب درون دﺳﺘﺶ را روی زﻣﯿﻦ ﻗﺮار داد.

«ﻣﻦ 139 ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻬﻢ رو ﺗﻮی اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﻫﺎﯾﻼﯾﺖ ﮐﺮدم، ازم ﺑﭙﺮﺳﺸﻮن.» ﻟﻮ ﻓﻨﮓ ﮐﺘﺎب ﺗﺎرﯾﺦ را ﺑﻪ او داد. ﻟﻮ ﻫﻮآ ﮔﻮش داد و ﺧﻨﺪﯾﺪ.

«ﺣﺘﻤﺎ، ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﻓﺮﺻﺖ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﺖ ﮐﻨﻢ. ﺑﺮادر، ﮔﻮش ﮐﻦ، ﻣﯽﺧﻮام  ﯾﻪ ﺳﻮال ﺑﭙﺮﺳﻢ. اﮔﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﺟﻮاب ﺑﺪی،ﺧﺠﺎﻟﺖآوره.»

«ﺑﭙﺮس.» ﻟﻮ ﻓﻨﮓ روی ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻧﺸﺴﺖ و ﺧﻨﺪﯾﺪ.

ﻟﻮ ﻫﻮآ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﮐﺘﺎب را ورق ﻣﯽزد از او ﭘﺮﺳﯿﺪ: «ﻣﺮدی ﺑﻮد ﮐﻪ اژدﻫﺎی ﺳﺮ ﺑﺒﺮی رو ﮐﺸﺖ و ﺻﺪﻫﺎ ﻫﺰار ﻧﻔﺮ رو ﻧﺠﺎت داد. اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻫﺰاران ﻧﻔﺮ ازﺷﻮن ﺑﺎ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﮕﺎه ﺟﯿﺎﻧﮓ ﻧﺎن ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺑﺸﻦ. ﻗﻬﺮﻣﺎن ﮐﯿﻪ؟ از ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ در ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻓﻮت ﮐﺮد؟ دﻗﯿﻘﺎ ﭼﻪ ﺗﺎرﯾﺨﯽ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد؟»

«ﻗﻬﺮﻣﺎن دوﻧﮓ ﻧﺎن ﺑﺎﺋﻮ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻃﺮف ﮐﺸﻮر ﻣﺪال ﻗﻬﺮﻣﺎن ﭼﻬﺎر ﺳﺘﺎره رو درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮد. اون اﻫﻞ ﯾﻮان ﺟﯿﺎﻧﮓ ﺗﺎی زﯾﻨﮕﻪ. در  39ﺳﺎﻟﮕﯽ درﮔﺬﺷﺖ. اﯾﻦ اﺗﻔﺎق… ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺎل 2018 ﻣﯿﻼدی رخ داده ﺑﺎﺷﻪ…» ﻟﻮ ﻓﻨﮓ اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ.

ﻟﻮ ﻫﻮآ ﺑﻪ ﺳﻮال ﮐﺮدن اداﻣﻪ داد، «ﺗﺎرﯾﺦ دﻗﯿﻖ ﺳﺎل 2018 ﻣﯿﻼدﯾﻪ، ﭼﻪ ﻣﺎﻫﯽ، ﭼﻪ روزی؟»

«ﻫﻮم… ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ.» ﻟﻮ ﻓﻨﮓ ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﮔﻔﺖ:«18ژوﺋﻦ ﺑﻮد.»

«ﻫﺎﻫﺎ، اوﻟﯿﻦ ﺳﻮال رو اﺷﺘﺒﺎه ﺟﻮاب دادی.» ﻟﻮ ﻫﻮآ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: «دوﻧﮓ ﻧﺎن ﺑﺎﺋﻮ واﻗﻌﺎً از ﯾﻮان ﺟﯿﺎﻧﮓ ﺗﺎی زﯾﻨﮕﻪ و در 39 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻓﻮت ﮐﺮد. ﺑﺎ اﯾﻦ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺗﻮی 2018ژوﺋﻦ ﺳﺎل 16 ﻣﯿﻼدی رخ داد.»

«!آه»

ﻟﻮ ﻓﻨﮓ ﺑﻪ ﺳﺮش زد و ﺑﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ. «ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ  16و  18رو ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ، اداﻣﻪ ﺑﺪه.»

«ﺧﺐ، ﺑﺎ دﻗﺖ ﮔﻮش ﺑﺪه، ﺳﻮال دوم.» ﻟﻮ ﻫﻮآ ﻣﺸﺨﺼﺎ ﻫﯿﺠﺎﻧﺰده ﺷﺪه ﺑﻮد. «در ﺳﺎل 5102 ﻣﯿﻼدى…»

دو ﺑﺮادر ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶ و ﭘﺎﺳﺦ اداﻣﻪ دادﻧﺪ و زﻣﺎن ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﮔﺬﺷﺖ.

«ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﯿﻤﯽ از ﺳﻮاﻻت اﯾﻦ ﮐﺘﺎب رو ﭘﺮﺳﯿﺪم. 68 ﺳﻮال رو ﻣﻄﺮح ﮐﺮدم و ﺗﻮ 63

درﺳﺖ و  5اﺷﺘﺒﺎه داﺷﺘﯽ.» ﻟﻮ ﻫﻮآ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ آوﯾﺰان ﺑﻪ دﯾﻮار ﻧﮕﺎه ﮐﺮد.

«ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺑﻪ زودی ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدن. آﺧﺮﯾﻦ ﺳﻮال رو ازت ﻣﯽﭘﺮﺳﻢ و ﻧﺼﻒ دﯾﮕﻪﺷﻮن رو ﯾﻪ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ ازت ﻣﯽﭘﺮﺳﻢ.»

«ﺧﺮﯾﻦ ﺳﻮال؟ ﺑﺎﺷﻪ، ﺑﭙﺮس.» ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻟﻮ ﻓﻨﮓ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ.

ﻟﻮ ﻫﻮآ ﭘﺮﺳﯿﺪ: «اﯾﻦ ﯾﻪ ﺳﻮال ﺑﺴﯿﺎر اﺳﺎﺳﯿﻪ. وﻗﺎﯾﻊ ﻣﻬﻢ دوره‌ ی  ﻧﯿﺮاواﻧﺎی ﺑﺰرگ رو ﻣﺮور ﮐﻦ.»

ﻟﻮ ﻫﻮآ ﭼﻬﺮه ای ﺟﺪی داﺷﺖ، زﯾﺮا دوره ﻧﯿﺮواﻧﺎی ﺑﺰرگ ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ از ﺗﺎرﯾﺦ اﺻﻼﺣﺎت ﺑﺸﺮی ﺑﻮد.

«در آﻏﺎز ﻗﺮن 21، وﯾﺮوس ﻫﺎی ﻣﺘﻌﺪدی در ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﺷﯿﻮع ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن. اس آر اس در ﺳﺎل2003 ، اچ وان ان وان در ﺳﺎل 2009 و در ﻧﻬﺎﯾﺖ در ﺳﺎل2013  وﯾﺮوس ﻧﻮع R ﮐﻪ ﺣﺘﯽ وﺣﺸﺘﻨﺎكﺗﺮ ﺑﻮد ﺷﯿﻮع ﭘﯿﺪا ﮐﺮد. ﺑﺎ ﮔﺴﺘﺮش وﯾﺮوس ﻧﻮع R، اﯾﻦ وﯾﺮوس ﺑﻪ ﺣﺪود ﺑﯿﺴﺖ ﻧﻮع ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺟﻬﺶ ﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﺒﺎرزه ﺑﻪ وﺳﯿﻠﮥ آﻧﺘﯽ وﯾﺮوسﻫﺎ رو دﺷﻮارﺗﺮ ﮐﺮد. در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻫﻤﮥ ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﺟﻬﺎن ﮐﺸﺘﻪﻫﺎی زﯾﺎدی داﺷﺘﻦ.»

«ﺑﺎ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺑﺨﺶ ﭘﺰﺷﮑﯽ، وﯾﺮوس ﺗﺤﺖ ﮐﻨﺘﺮل ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ.»

«ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل، در ژاﻧﻮﯾﻪ 2015 ﻣﯿﻼدی، وﯾﺮوسR  وﺣﺸﺘﻨﺎكﺗﺮﯾﻦ ﺟﻬﺶ ﺧﻮدش ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان وﯾﺮوسRR  ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﺪ رو اﻧﺠﺎم داد.»

«در ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﺧﯿﻠﯽ از ﺟﻬﺶﻫﺎی وﯾﺮوس R از ﻃﺮﯾﻖ ﻣﺎﯾﻌﺎت ﺑﺪن ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽﺷﺪ، ﺑﺮﺧﯽ از اﻮنا ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻦ از ﻃﺮﯾﻖ آب ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺑﺸﻦ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل، ﻃﻮل ﻋﻤﺮش درون آب ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻮد. از ﻃﺮف دﯾﮕﻪ اﯾﻦ وﯾﺮوس RR ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ از ﻃﺮﯾﻖ ﻣﺎﯾﻌﺎت ﺑﺪن، آب و ﺑﺪﺗﺮ از اون… ﺣﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ از ﻃﺮﯾﻖ ﻫﻮا ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺑﺸﻪ! ﺑﺎ ﻃﻮل ﻋﻤﺮ ﺣﺪاﮐﺜﺮ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ در ﻫﻮا.»

—————————-

پ.ن:

× مترجم: ﯾﮏ ﭘﯿﻨﮓ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً  3.306ﻣﺘﺮ ﻣﺮﺑﻊ اﺳﺖ.