چپتر 180

دوران پیش از سقوط

طلایی ترین دوره ی تاریخ زمین، به زمانی بسیار دورتر از تاریخ مکتوب و شناخته شده میرسه. سرزمینی که امثال یامازو درونش پرورش پیدا کردن، امروزه به عنوان یک منطقه ی قابل دسترس قابل مطالعه نیست.

چیزی در حدود 12 هزار سال پیش، گونه های مختلفی از بشری که شباهت زیادی به گونه های امروزی داره، در قاره های مختلف این سیاره زندگی میکردن. جوامع اونها به واسطه های مختلفی از هم جدا بود و میشد جوامعی رو پیدا کرد که مردمشون به طور میانگین در سطح تکاملی 2 و 3 هستن، در حالی که برخی جوامع، به طور میانگین تا سطوح تکاملی 6 و 7 هم پیشروی کردن.

جرقه ی این دوره ی طلایی، نه به طور تدریجی بلکه در نتیجه ی مهاجرت برخی از موجودات نخبه ی کیهان ایجاد شد. عده ای مردم پیشرفته که اصطلاحا از دانش خدایان برخوردار بودن، بعد از گذروندن دوره هایی که نشون داد تا چه اندازه از خرد، زیرکی و دانش بهره مندن، تصمیم گرفتن که به گوشه ای دیگه از دنیا سفر کنن و مسئولیت رشد و تکامل گونه های کمتر تکامل یافته رو به عهده بگیرن.

اونها به زمین اومدن و تمدنی به اسم آتلانتیس رو ایجاد کردن. نژاد آتلانتیس رو میشه پدران تمام گونه های امروزی بشر زمینی در نظر گرفت. اونها ژنی رو ارتقا دادن که در حالت عادی، قادر به تجربه ی بسیاری از موضوعات نبود.

فرآیند رشد و تکامل یک تمدن، میتونه با سرعت بسیار بسیار کندی صورت بگیره و بسیاری از گونه هایی که به حال خودشون رها میشن، قبل از اینکه بتونن سطوح تکاملی بالاتر رو ببینن، توسط وجود های سو استفاده گر و انگلی، نابود میشن.

این ماموریت نانوشته ی پادشاهان آتلانتیس بود که از موجودات ساکن زمین، در مقابل موجوداتی مراقبت کنن که قصد مستعمره کردن زمین، به عنوان قلمرو بعدی خودشون رو داشتن.

طبیعتا پذیرفتن چنین مسئولیتی نیاز به نوعی حس همدلی و همزاد پنداری با بقیه ی موجودات رو داره. پادشاهان آتلانتیس، دقیقا با فراموش کردن همین موضوع، شروع به تخریب مسیری کردن که پیش از این طی کرده بودن. مسیری که یک روند صعودی رو هم به خودشون و هم به بقیه ی گونه های ساکن در زمین نوید میداد.

بذر این تردید و خودخواهی، آنچنان به تدریج کاشته شد که بسیاری از موجودات آتلانتیسی، هنوز هم نمی تونن درک کنن چرا همچین اتفاقاتی افتاد و چطور شکوه گذشته ی تمدنشون تبدیل به نوعی افسانه ی ...