فصل ۶۵۱. عبور

مصیبت هفتگی دقیقاً سر وقت رخ داد، درست مثل تمام موارد قبلی پیش از آن.

نوآ، شیطان پرنده و شیطان رویابین در یکی از آخرین نقاط امن موجود در دشت ایستادند و به رگبار صاعقه ی پیش رو خیره شدند.

«نفس» از دو ماه قرمز بیرون آمد و ابرهای سیاهی در آسمان آبی تیره میان آنها شکل گرفت.

سپس صاعقه ها شروع به برخورد بر روی زمین کردند.

سطح بُعد جداگانه شکننده و ضعیف بود، مصیبت، زمین جعلی را ویران و هر زمان که صاعقه ‌ای به دشت برخورد میکرد، حفره ‌های عمیقی در آن ایجاد می‌کرد.

بُعد جداگانه فوراً «نفس» را برای بازسازی قطعات تخریب شده فراهم کرد و ذخایر انرژی آن را بیشتر به پایان رساند.

چرخه ی تخریب و بازسازی برای کل طول مصیبت ادامه یافت.

سه تهذیب‌گر رده ی قهرمان در حالی که به ویرانی که آسمان و زمین می ‌توانستند در دنیایی که قرار بود خارج از قلمرو آن‌ها باشد ایجاد کنند، خیره شده بودند، حالت های جدی و خشکی بر چهره داشتند.

آنها می‌دانستند که به محض پراکندگی ابرهای سیاه، باید به سرعت حرکت کنند، استراتژی زنده رسیدن به آن طرف بُعد در ذهنشان واضح و روشن بود.

با این حال، آنها نمی ‌توانستند حمله سازمان ‌یافته ‌ای را که آسمان و زمین قادر به انجام آن بودند، تحسین نکنند.

چنین صاعقه ی دقیق اما خشنی می ‌توانست به هر کسی که فردیت مرتبط به اثرات مخرب و ویرانگر داشت، الهام و انگیزه ببخشد.

با این حال، منظره ی آنها به تنهایی حال شیطان پرنده را بد می ‌کرد و نوآ نسبت به آن صاعقه ‌ها انزجاری ذاتی داشت.

صحنه بسیار شبیه به چیزی بود که او در حین شکستن سطح دیده بود، وقتی که شاهد شکست گونه ی اژدهای نفرین شده، بود.

در مورد شیطان رویابین، فردیت او به سادگی با آن نیروی خشونت آمیز مطابقت نداشت.

ابرهای سیاه پس از نیم ساعت شروع به پراکنده شدن کردند و مصیبت به آرامی پایان یافت و محیط ویران شده ای را آشکار کرد که به سرعت در حال اصلاح بود.

نگاه خیره ی سه تهذیبگر رده ی قهرمان بر روی آن صحنه مردد نماند بلکه به محض ناپدید شدن آخرین ابر متمرکز شد.

سپس، آنها به سرعت دویدند.

هر وقت که نوآ به زمین زیر پایش ...