چپتر 853: سیاه­چال (قسمت 1)
صدای ترق­وتروق دائمی رعدوبرق که در نقطه­ای از آسمان دور جمع میشد، هر روز وحشیانه­تر می­شد.

گردبادهای مانا که در سراسر کره­ی عظیم رعدوبرقِ همیشه در حال رشد، جمع شده بودند، با چنان سرعت فوق­العاده­ای می­چرخیدند و مانای اطراف را می­بلعیدند که، آن گیاهانی که برای زنده ماندن به مانا نیاز داشتند، پس از از دست دادن غذایی که آنها را زنده نگه می­داشت، به سرعت می­مردند.

الیس که هیبت آن او را فراگرفته بود و با چشمانی درخشان به دوردست­ها خیره شده بود، گفت: «این اولین بار تا به­حاله که می­بینم یه گنج طبیعی داره متولد میشه.»

«هاهاهاها!» زیلوگ پس از شنیدن سخنان الیس از خنده منفجر شد. «فرزند، تو از نظر پیرمردهایی مثل من و پدرت فقط یه نوزاد هستی، اما پیرمردهایی با قرن­ها سال سن هم، مثل ما، هیچ­وقت به دنیا اومدن یه گنج طبیعی رو ندیدن، جای تعجب نداره!»

شاه فیلیپ با صدای جدی اضافه کرد: «آخرین باری که یه گنج طبیعی متولد شد، زمانی بود که جهان ما از مرحله ی اول تکامل به مرحله دوم وارد شد، حداقل این چیزیه که گفته میشه و کتاب­ها ثبتش کردن. این همچنین به این معناست که هیچ کدوم از ما نمی­دونه که از این نقطه به بعد چه اتفاقی قراره بیفته، از این به بعد، بدون توجه به سن، آسمونِ مخمصه برای همه­مون یک رنگ خواهد بود.»

همانطور که قدرت رعدوبرق بیشتر و بیشتر می­شد و مانا همراه با ثبت­ها در یک نقطه متمرکز می­شد، با گذشت دقایق، حالت قیافه­ی همه کمی تغییر کرد.

پس از حدود چهل دقیقه، لیلیث شانه بای زه­مین را به آرامی لمس کرد و بدون اینکه چشمش را از پدیده ی غیرطبیعیِ دوردست بردارد، با صدایی هاج و واج گفت: «بگو، زه­مین... . این چیز که قرار نیست منفجر بشه... درسته؟... یا نه؟»

"منفجر؟" بای زه‌مین تعجب کرد و چشمانش از حیرت گشاد شد و با ذره­ای ترس به آسمان نگاه کرد.

اگر آن همه انرژی به یکباره آزاد شود، احتمالاً موج رعشه کل جهان را تکان می­دهد!

«همگی، محکم­ترین سدی که دارین رو بالا بیارین و ثابت نگه­دارین!» بای زه‌مین درحالی­که دستانش را به جلو می کشید فریاد زد: «دیوار خون!»

غرش...

در زیر چشمان گیج و شوکه­ی همه حاضران، زمین شکافته شد و دیواری عظیم زرشکی رنگ با ته رنگی از طلایی، از اعماق زمین بیرون زد و در عرض چند ثانیه، به ارتفاع چهارصد متر و تنها در فاصله دویست متری از دیوار شهر، بالا رفت.

«زه­مین؟»

«اورک؟»

«بای زه­مین؟»

«پسر؟»

 

...

همه برگشتند و به بای زه‌مین نگاه کردند که ناگهان چنین حرکت عجیبی انجام داده بود، اما با دیدن چهره­ی او که چقدر جدی است، هیچ­کس جرأت نکرد انگیزه­های او را دست­کم بگیرد. مخصوصاً کسانی که از نزدیک قدرت بای زه­مین را دیده یا چشیده بودند. برای اینکه حتی تکامل دهنده­ی روحی مانند او اینقدر جدی شود، موضوع اصلاً نمی­توانست یک شوخی باشد!