فصل ۲۳۴: مأموریت تکمیل شد 

روری با لبخندی روی لب‌هاش به دوستش گفت: «وینسنت، لعنتی! نزدیک بود خودت رو به کشتن بدی!» 

اون‌ها به اتاقی جدید رسیده بودند، جایی که دیگه خطر له شدن به‌خاطر طلسم رهبرشون وجود نداشت. 

وینسنت نگاهی به پشت سر انداخت و آهی کشید؛ گروهش تا مرز نابودی پیش رفته بود و به سختی از طلسم خودش و حمله‌ی اون موجود جان سالم به در برده بودند. 

وینسنت گفت: «اون موجود مرحله سوم واقعاً قوی بود. حتی با اون همه زخمی که رو بدنش داشت و با این‌که از خستگی رمقی براش نمونده بود، باز هم تقریباً به ما رسید. اشتباه از من بود بچه‌ها؛ باید از هر چی داشتم استفاده می‌کردم. ولی ارزشش رو داشت؛ فعلاً تو امانیم.» 

روری با نگاهی به محیط تاریک اطراف، با حالت ناخوشایندی پرسید: «جدی می‌گی؟» 

وینسنت پاسخ داد: «این دیوارها اون رو برای چند دقیقه نگه می‌دارن. علاوه بر این، من نمی‌تونم چیزی رو تضمین کنم. حتی اگه فرار از زیر آوار سخت باشه، اون یه موجود جادوییه... دیر یا زود یه راهی برای فرار پیدا می‌کنه.» 

یکی از دستیارهای سطح ۲ که مشتاق برگشت به میلفال بود، پرسید: «خب، حالا چیکار کنیم؟» 

روری یک معجون بازیابی برداشت و به سمت وینسنت پرت کرد: «بخور، اینطوری می‌تونی ما رو با خیال راحت از این منطقه‌ی زیرزمینی بیرون ببری. وقتی به سطح زمین برسیم، می‌تونیم مسیری که برای رسیدن به اینجا اومدیم رو دنبال کنیم. فکر می‌کنم اینطوری بتونیم با امنیت نسبی فرار کنیم.» 

همه به روری نگاه کردند و متوجه شدند که خودش در خطری جدی نیست، اما بیشتر از وینسنت به معجون نیاز دارد. با این‌حال کسی حرفی نزد، چون روری درست می‌گفت؛ اگر کسی می‌توانست ان‌ها را از اعماق جنگل دارکوب آلپ بیرون بیاورد، وینسنت بود. 

وینسنت نفس عمیقی کشید و آخرین معجونی که روری تمام روز استفاده نکرده بود، گرفت. او معجون رو نوشید و گفت: «باشه، من گروهمون رو از اینجا بیرون می‌برم.» 

تاثیرات معجون خیلی سریع ظاهر شد. کمتر از سی ثانیه بعد از نوشیدن، وینسنت حس کرد ماناش به حالت عادی برگشته و خستگی و آسیب‌های جزئی بدنش از بین ر...